Sluit menu
Sluit menu
Piet Ouborg kwam uit een streng gereformeerd gezin. Dit zette de toon voor de opleiding van de kinderen. Voor Piet werd dat een opleiding tot onderwijzer. Als de Eerste wereldoorlog uitbreekt ontkomt hij aan de dienstplicht door te kiezen voor uitzending als ambtenaar naar Nederlands-Indië, waar hij in 1916 als onderwijzer en tekenleraar aan het werk gaat. Hij zal er tot 1938 blijven, een periode die van groot belang is geweest voor zijn artistieke ontwikkeling. Ondanks zijn drukke baan start hij met vrij schilderwerk, aanvankelijk studies en tekeningen van Indonesische modellen en landschappen. Maar meer en meer probeert Ouborg de nieuwe stromingen en ontwikkelingen in de kunst in Europa te volgen, voor zover dat ver van huis mogelijk was. Tijdens zijn verlof periodes in Nederland haalt hij de achterstand in. Na zijn eerste verlofperiode in 1923 experimenteert hij met werk in kubistische stijl en de stijl van de Bergense School. Tijdens zijn tweede verlof in 1931 in Brussel ziet hij het werk van surrealisten en wordt hij in het bijzonder aangetrokken door de schilderijen van Joan Miró. Ouborg, geïnteresseerd in de wereld achter de zichtbare werkelijkheid, maakt zich al snel de figuratieve en ook abstracte beeldtaal van het surrealisme eigen. Na zijn definitieve terugkeer naar Nederland in 1938 blijft de fascinatie voor de magische tropische wereld. Het geabstraheerde werk dat hij dan maakt is doordrenkt van Indische motieven. Grillige vormen van wortels, dansers, demonen en geestenbezweerders zijn op veel van Ouborgs expressieve, half-abstracte schilderijen te herkennen. Na een korte tijd in Haarlem en Amsterdam strijkt hij in Den Haag neer, waar hij kunstgeschiedenis en tekenles gaat geven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog komt hij in contact met latere leden van CoBrA beweging, de kunstschilders Karel Appel en Corneille en met Willem Hussem en Jaap Nanninga, later lid van de Posthoorngroep en de Nieuwe Haagse School. In 1945 stopt Ouborg met het lesgeven en wijdt hij zich volledig aan zijn kunstenaarschap. Hij raakt er dan eindelijk van overtuigd dat hij schilder is en niet alleen maar een schoolmeester die zich in zijn vrije tijd hartstochtelijk aan een hobby overgeeft. In 1947 neemt hij deel aan een tentoonstelling van de groep Experimentelen in de Haagse Kunstkring en sluit zich aan bij Pulchri Studio, Vrij Beelden (1947 - 1955) en de Liga Nieuw Beelden (1955 - 1956). Hij krijgt erkenning bij collega’s en wordt door Appel, Constant en Corneille, die Ouborg als artistiek verwant beschouwen, gevraagd zich bij hun CoBrA groep aan te sluiten. Maar in een brief van 23 oktober 1949 antwoordt de introverte Ouborg: ‘Ik zal niet meedoen. Voel me toch te weinig groepsmens.’ Ouburgs roem groeit snel en culmineert in een rel rond de toekenning in 1950 van de Jacob Marisprijs voor zijn tekening 'Vader en zoon'. In de kunstwereld van na de oorlog kwam de acceptatie van moderne kunst in Nederland maar moeizaam op gang. Appel ondervond dat aan den lijve, maar ook Ouborg krijgt met zijn bekroonde abstracte tekening de volle laag aan kritiek over zich heen. Ouborg’s stijl evolueerde gedurende zijn hele kunstcarrière, waarin hij zijn eigen interpretatie van het surrealisme ontwikkelt dat geleidelijk uitgroeide tot een abstract-expressionisme. Hiermee behoort hij definitief bij de kleine groep van voorvechters voor de moderne kunst in Nederland.
