De kunstjager

Johan Hendrik van Mastenbroek, bekend geworden als schilder van de Rotterdamse havens en de Zuiderzeewerken, behoort ook tot het kleine, maar selecte groepje Nederlandse jachtschilders. Behalve een sportief schaatser, zwemmer en roeier beoefende de kunstenaar vanaf ongeveer 1900 ook de jacht wat bij hem, zo blijkt uit zijn tekeningen en schilderijen van dit onderwerp, samenging met een grote liefde voor de natuur. Zelden ging Van Mastenbroek op pad zonder zijn schetsboek en tijdens tochten met jachtvrienden in polderland, duinen en op de hei moet hij regelmatig de tijd genomen hebben om zijn omgeving vast te leggen.

Daarvan getuigen onder andere landschappen met verwilderde stukjes natuur bij het aanbreken van de dag, vlak polderland met zwemmende eenden, opvliegende fazanten uit een bosje in wondermooie herfstkleuren, eenden boven vlak land en spontane, vlotte tekeningen en aquarellen van fazantenparen. Op tentoonstellingen toonde Van Mastenbroek zijn jachtschilderijen mondjesmaat. Immers, het genre was hier in Nederland niet zo populair als bijvoorbeeld in Duitsland, waar veelvuldig exposities van jachtschilderijen werden georganiseerd. Maar of zij nu voor of tegen de jacht waren, critici konden grote waardering opbrengen voor de schoonheid en spontaniteit van dit werk van de schilder.