Sluit menu
Sluit menu
Johannes Evert Akkeringa schilderde vaak Den Haag. Niet de binnenstad, deftig of volks, maar het Den Haag dat zich afspeelde langs de rand van de stad. Vooral het uitgestrekte gebied van ongerepte natuur tussen stad en zee aan de westkant trok zijn aandacht. Daar, in de duinen met hun struiken, in het bos en op het strand vond Akkeringa zijn onderwerpen. Het Scheveningse strand was vol leven en inspireerde hem tot verschillende taferelen: werkende nettenboetsters, vertrekkende of aankomende vissersboten, spelende kinderen in het duin onder een blauwe lucht en moeders met hun kind op de arm. Alles schilderde hij in fijne, op elkaar afgestemde kleuren en sprankelende lichttoetsen. Ook de lommerrijke theetuinen waarvan zich er enkele bevonden tegenover Huis ten Bosch en aan de rand van het Haagse Bos, waren een dankbaar onderwerp. Omdat de schilder graag dicht bij de natuur woonde in een huis met vrij uitzicht en met het juiste licht in zijn atelier, verhuisde hij vaak. Korte tijd woonde hij in Loosduinen, later in 1893 aan het Kanaal vlakbij de Scheveningse Bosjes en de Waalsdorper duinen en in 1897 in Scheveningen. Telkens als er dichtbij werd gebouwd ging hij op zoek naar een nieuwe woning.
Akkeringa moet een gemoedelijk en bescheiden man geweest zijn, een rustige en kalme schilder. Hij was een trouwe vriend van De Bock, Arntzenius en Isaac Israels. En het meest nog van Willem de Zwart, van wie hij veel leerde. Vrijwel nooit heeft hij getracht te experimenteren onder invloed van nieuwe stromingen. Zijn schilderijen zijn doorgaans ‘warme stukjes zonnig leven’, zuiver van kleur en kalm van uitstraling. Met enkele uitzonderingen, zoals ‘Bij de wedrennen te Clingendael’, hier afgebeeld. Dit werk is opvallend pittig en haast ‘modern’ geschilderd, mogelijk omdat het onderwerp zo helemaal buiten zijn gewone onderwerpen viel.
