De keuze van Constance

Zelden weet een schilderij mij zó te boeien als dit zelfportret van Anne Marie Blaupot ten Cate. Allereerst door haar fixerende blik en daarnaast door haar uitstraling, die zowel zelfbewust als terughoudend is. Het sobere kleurgebruik en de gestileerde vormen geven ruimte om dit te ervaren. Daardoor is het een heel persoonlijk portret. Blaupot ten Cate, Friezin van geboorte, behoorde tot de kleine groep vrouwen die in de jaren twintig naar Parijs trokken. Dat was toen het Mekka van de moderne kunst. Ze nam er les bij de kubist André LHote, die meerdere beroemdheden onder zijn leerlingen telde. Vermoedelijk in deze Parijse jaren (1926-1928) of net erna is dit schilderij gemaakt. In Parijs genoot ze van het kunstenaarsleven. Ze was er vaak te vinden in het gezelschap van de gangmaker Tjerk Bottema en van de beeldhouwer Han Wezelaar, die er werd beïnvloed door het kubistisch expressionisme van zijn leermeester Ossip Zadkine. Nauwelijks 26 jaar oud kreeg Marie haar eerste expositie bij de Parijse Galerie Alice Manteau. Na haar terugkeer in Nederland begon een leven van reizen en evolueert haar kunst naar een kleurrijke, expressionistische vormgeving waarin stemming en gevoel de vrije hand krijgen. In de jaren vijftig stapt ze over naar de abstractie, waarin ook weer haar gevoelsleven naast het onderbewuste een grote rol speelt. Zelf vond ze toen dat schilderen dicht bij het componeren van muziek, dichten en dansen stond. Deze wil om haar gevoelsleven voorrang te geven boven een nauwkeurige weergave van de werkelijkheid vind ik in de kern terug in dit vroege portret.