Kijk nou eens

Dit kleine, ronde dekseldoosje is bijzonder. Waarom? Kleine beschilderde dekseldoosjes waren door de eeuwen heen geliefde voorwerpen om hun esthetische of emotionele waarde. Men kocht ze om toe te voegen aan een verzameling: kleine, waardevolle items of om iets speciaals in op te bergen. Dit doosje is extra bijzonder omdat het deksel in 1838 werd beschilderd door Barend Cornelis Koekkoek, toen een van de beroemdste landschapschilders van ons land. Hij schilderde met een ragfijn penseeltje een Hollands landschap van sappige groene weiden, een brede vaart met schepen en welvarende koeien. De ingrediënten die menig 19e-eeuwer rijkdom hadden gebracht en waar de Hollander trots op was. Vermoedelijk werd het miniatuurschilderijtje dan ook in opdracht gemaakt.

Sluijters zocht in zijn werk naar de expressie van sterk innerlijke gevoelens door middel van verandering van zichtbare vormen en een uitbundig, niet realistisch kleurgebruik. Dat is terug te zien in deze ondergaande zon, die hij schilderde in Zeeland en die, volgens zijn dochter Lies Kuijper-Sluijters, te dateren is omstreeks 1938. Het neemt daarmee een bijzondere plek in zijn oeuvre in, gezien landschappen voornamelijk in zijn vroege werk voorkomen. Het tweede deel van Sluijters’ schildersleven, na 1920, wordt namelijk gekenmerkt door een gematigd impressionistische, figuratieve stijl. Het was de tijd waarin hij gold als dé portretschilder van Nederland. In opdracht schilderde hij talrijke prominente landgenoten uit academische kringen, de muziek- en theaterwereld en het bedrijfsleven.

In de schilderijen van Cornelis Springer is vaak een prominente plaats toebedeeld aan gebouwen uit de 17e en 18e eeuw. Soms is dit een fantasie-architectuur, maar in de meeste gevallen waren dit bestaande gebouwen waarvan men rond 1850 de schoonheid ‘herontdekte’. Springer maakte van deze gebouwen meestal eerst een uitvoerige schets, die hij dan later tot schilderij uitwerkte. Het fraaie stadhuis van Naarden uit 1601 met zijn dubbele trapgevel en elegante torentje had Springers bijzondere aandacht. Het hier afgebeelde werk uit 1863 is een van zijn vroegste schilderijen van dit monument. Een jaar later schilderde hij opnieuw een gezicht op het stadhuis van Naarden. Hij verkocht het aan het Museum van Rotterdam, nu het Museum Boijmans van Beuningen. Met een verkoopbedrag van 1500 gulden behoorde het destijds tot Springers duurste stukken.

Jan Voerman, zoon van de bekende IJsselschilder Jan Voerman sr., werd minstens even beroemd als zijn vader. De jonge Jan kreeg schilderles van zijn vader en toonde zoveel artistiek talent dat hij van zijn grootvader, eigenaar van de Verkade-fabrieken, al op 15-jarige leeftijd opdracht kreeg om de illustraties te maken voor de Verkade-natuuralbums. Met geduld en grote kennis van de natuur schilderde hij close-ups van wilde planten en paddenstoelen in hun natuurlijke omgeving. Van de bloembollenhandel kreeg hij al snel opdrachten voor het uitbeelden van bijzondere nieuwe tulpenvariëteiten en andere bollen die konden verwilderen zoals het blauwe druifje en de sterhyacint. Na 1940 gaf Jan Voerman jr. zich steeds meer over aan vrij werk in de vorm van uitbundige bloemboeketten, landschappen, stillevens en de rozen uit zijn tuin in Blaricum.

De Amsterdammer Sal Meijer was van beroep diamantslijper en bewaarde het schilderen voor de avond en vrije uren. Na 1914 maakt hij van het schilderen zijn beroep. Hij schildert Amsterdamse stadsgezichten, dieren, stillevens en landschappen in een techniek die hij zijn leven lang gebruikte. Om de werkelijkheid zo dicht mogelijk te benaderen bracht hij de verf in minuscule stippen op het doek, soms in meerdere dunne lagen over elkaar, waarbij hij het pigment vermengde met vernis. Katten schilderde hij vaak. Het uitbeelden van hun vacht, hun houding en de manier waarop ze hem recht aankeken bleef hem fascineren.