Kijk nou eens

Krabbels, schetsjes, ‘doodles’. Corneille maakte vaak zulke werkjes die hij vervolgens cadeau gaf. Deze was bestemd voor fotograaf en goede vriend Nico Koster, bekend om zijn foto’s van de CoBrA schilders maar ook van de iconische bedfoto van John Lennon en Yoko Ono in het Hilton Hotel Amsterdam. Samen aten zij geregeld in restaurant De Oude Rosmolen in Hoorn, dat de laatste tien jaar, tot de sluiting in 2000, twee Michelinsterren bezat. Nico gaf het vervolgens cadeau aan het restaurant, waar Constant Fonk de scepter zwaaide, te zien op dit briefpapier met zijn foto en de uitspraak: L’art de la cuisine c’est toute ma vie. Blijkbaar had hij schildersattributen op zak: de voor Corneille kenmerkende fantasievogel is in felgekleurde waterverf geschilderd. In inkt krabbelde hij er nog wat bij. Zo had Corneille in Piediripa, Italië, een huis. Waarschijnlijk daarom ook het ‘Viva Italia’.

Saint-Tropez, een rij huizen, kade, een reep strand en fel gekleurde vissersscheepjes dobberend op azuurblauw water. In deze snel opgezette aquarel verbeeldt de Franse schilder Henri Lebasque wat hem zo trekt in dit, toen nog rustige, vissersdorpje aan de Middellandse Zee: de warmte, het licht, de kleuren en de uitzichten op de baai en de haven. Lebasque staat bekend om de schilderijen en aquarellen die hij van Saint-Tropez maakte. Vanaf de jaren 90 was hij er al in de zomermaanden te vinden, net als veel andere kunstenaars trouwens. In zijn schilderijen weet hij met korte penseelstreken in warme tinten de dromerige, zuidelijke atmosfeer te vangen. Je hoort haast de krekels, ruikt de pijnbomen. In deze aquarel hoor je de ijle geluiden van een ontwakend Zuid-Frans vissersdorpje. In 1924 vestigt de schilder zich definitief in het nabijgelegen Le Cannet, net als zijn vriend Pierre Bonnard. Gelukkig voor hen zijn de drukte en het toerisme dan nog ver weg.

Willem Roelofs verhuisde in 1847 naar Brussel vanwege het gunstige kunstklimaat voor een beginnende schilder. Zocht hij eerst nog zijn inspiratie in de omgeving van Brussel, vanaf 1856 reisde hij daarvoor jaarlijks naar Nederland. Net zoals zijn collega’s van de Haagse School interesseerde hij zich voor het polderlandschap dat tot dan toe in ons land als te gewoontjes werd beschouwd. Hij zag er molens en drassige weiden onder zware wolkenluchten waar koeien graasden aan de waterkant. Maar ook trof hij er de witte waterlelie aan in de ondiepe sloten en plassen van het laagveengebied rond de Nieuwkoopse Plassen en bij Loosdrecht. Meestal speelt deze een ondergeschikte rol op de achtergrond van zijn schilderijen. Maar op dit bijzondere werk van Roelofs kreeg de waterlelie de hoofdrol zoals Monet deed dit een paar decennia later zou doen dit tussen 1914-1926 op zijn serie schilderijen met waterlelies voor het Musée de l’Orangerie in Parijs. Roelofs zal een studie van de lelies gemaakt hebben zoals hij dat vaak deed tijdens zijn ontdekkingstochten in de natuur. Deze studies dienden als geheugensteun voor de uitwerking van een schets in het atelier en moesten volgens hem ‘de adem der natuur’ in zich hebben.

Charles Leickert leerde van Andreas Schelfhout het schilderen van romantische ijsgezichten en zomerse landschappen. Hij was een echte vakman die op knappe wijze de juiste stemming kon weergeven en daarmee de smaak van het koperspubliek goed aanvoelde: zijn romantische wintergezichten zijn echt koud, zijn zomers zonnig en groen. Met de juiste weergave van de topografie nam hij het wat minder nauw. Dat paste in de opvatting van die tijd dat een schilder vrij was om naar eigen smaak elementen samen te voegen tot een ideaalbeeld, zolang dat maar een waarheidsgetrouwe indruk gaf. Zo komt het dat in zijn landschappen het tolhek bij Oegstgeest in vele verschillende gedaanten voorkomt. Tolhekken waren er trouwens vele in ons land. Voorbijgangers betaalden er tol als ze met een koets, kar of paard het jaagpad gebruikten. Maar het exemplaar bij Oegstgeest, ook wel het Leidsche Hek genoemd, werd als een van de mooiste van ons land beschouwd. Zo ook door Leickert, zij het dat hij het hek steeds in een ander jasje stak.

De kunst van Marc Mulders is als een tuin: kleurrijk en weldadig. In zijn vroege werk in de jaren 80 overheersen de donkere kleuren en schildert hij religieuze motieven en stillevens van dood wild, vissen en bloemen. Het abstraheren trekt hem aan, maar hij heeft de stoffelijkheid van dier en bloem nodig om te kunnen schilderen. Een belangrijk kantelpunt in zijn werk is zijn verhuizing vanuit Tilburg naar een boerderij op landgoed Baest in 2008. De tuin en de wilde bloemenakkers rondom zijn nieuwe atelier worden het centrale motief van zijn oeuvre. Hij schildert bij daglicht, in een open stal, staande op de drempel tussen het donker binnen en de bloemenakkers buiten rondom zijn atelier. In de winter haalt hij vaak rozen uit Aalsmeer in zijn atelier, zoals voor dit werk uit januari 2008, waarin zachte en lichte tinten de boventoon voeren maar waarin een wereld van kleuren verborgen ligt.